Het jaar 2012
Beste allemaal,
Vanaf mei 2011 ben ik mantelzorger van mijn moeder. In mei 2021 betekent dit dat ik 10 jaar mantelzorger ben. In het kader hiervan zal ik per jaar terugblikken. In dit artikel staat het jaar 2012 centraal.
Het begin van 2012 verliep goed, door het goede nieuws van mijn jongste oom. Maar het goede gevoel sloeg gaandeweg de maand Februari om.
Februari 2012: Een maand met verschillende gezichten
Eind januari verbleef ik een weekje bij mijn oom en tante thuis in Barendrecht. Hij wilde zich graag ontfermen over mij, omdat ik vaak alleen thuis was. Mijn vader was namelijk na zijn werk vaak bij mijn moeder en daardoor niet vaak thuis. Maar toen sloeg voor hem het noodlot toe. Hij kreeg de diagnose alvleesklierkanker en ging aan de chemo therapie. Hij moest zijn eigen strijd voeren en had tegelijkertijd een kind op komst. Ik wilde hem daarin niet tot last zijn en besloot om na die week naar huis te vertrekken. Eenmaal thuis was ik alleen, maar ook weer niet. Dankzij mijn zorgzame buurman, beste vriend en familieleden had ik nooit het gevoel dat ik alleen was. Ik ben hen tot op de dag van vandaag dankbaar voor die steun!
Ik zei net dat ik alleen was, maar dat kwam ook goed uit. Achteraf gezien had ik deze periode nodig om versneld volwassen te worden. Het voorbeeld wat ik vaker geef is: Ik kreeg zakgeld voor een week. In het begin raakte het binnen 3 dagen op. Nou dat was een harde, maar goede les. Zulke lessen stoomde mij klaar voor datgene wat mij in de zomer stond te wachten.
Mama was ondertussen goed aan de slag om haar armen en benen te trainen. Ze deed dat onder leiding van een fysiotherapeut. Daarnaast was ze flink met de klanken aan het oefenen om weer stap voor stap te leren articuleren. Dat verliep uitstekend en wat waren wij als familie trots op haar. Ze bleef stappen maken.
Maart 2012 – Juni 2012: Een periode waarbij zaken in elkaar vielen
De maanden maart, april en mei verliepen voorspoedig en mama maakte stappen in haar revalidatieproces. Papa had het wel zwaar met het heen en weer reizen en de lange dagen maken. Hij wilde mede om die reden wel dichterbij mama wonen, zodat de hulp geven makkelijker te combineren was met zijn fulltime baan. De zoektocht naar een aangepaste sociale huurwoning startte.
Tegelijkertijd ging ik iedere week in het weekend langs en probeerde vooral mijn tijd goed in te delen, zodat mijn school er niet onder zou lijden. Midden mei was het dan zover, de examens. Wat mij nog bijstaat van die periode is dat het sneller ging dan gedacht. Twee weken examens vlogen voorbij. En daarna? Afwachten tot 14 juni…
Op donderdag 14 juni zou ik de uitslag krijgen van mijn examens. Ik was aan het gamen met een vriend en toen ging de telefoon. Ik was voor de 1e periode gezakt, maar ik kon een examen herkansen in de 2e periode. Het was opnieuw een klap in mijn gezicht, maar ik moest en zou mezelf ertoe zetten om deze herkansing te gaan halen.
Het moeilijkste vond ik om dit nieuws over te brengen aan mijn moeder, want ze had de afgelopen maanden zo hard gewerkt dat ze klaar was om naar huis te gaan en dan voelde dit nieuws als haar teleurstellen.
Maar lang treuren kon niet, sterker nog, er kwam eerst goed nieuws. Wij kregen namelijk de sleutel van een huurwoning in Amsterdam! Dat betekende dat wij zo snel als mogelijk wilde verhuizen, zodat mijn moeder thuis kon komen wonen. In het weekend van vrijdag 15 tot en met zondag 17 juni waren wij bezig met verhuizen en acclimatiseren. Het mooie van alles was: Mijn vader was jarig en wij kregen de sleutel voor het huis. Alsof het zo moest zijn!
Een probleem(althans voor mij): Het herexamen was op dinsdag 19 juni. Gelukkig koos ik voor een vak Management & Organisatie waar niet veel te leren viel, maar meer oefenen nodig was. Het vak M&O was ook de basis voor de keuze om na de zomer met de studie Bedrijfskunde MER te beginnen(daar later meer over).
Ik weet nog goed dat ik de maandag 18 juni volledig gefocust aan het leren was, niets of niemand kon mij daar uit halen. Dinsdag 19 juni heb ik vroeg de trein gepakt en ben ik naar Den Haag gegaan. En daarna? Afwachten..
Juni 2012 – September 2012: De zomer van het geregel
In de dagen die na 19 juni volgden waren wij alles aan het inrichten, van het huis tot de zorg. In deze dagen was ik bezig met de nabije toekomst.
Situatie op dat moment:
Mijn moeder dialyseerde 3 dagen in de week en daarnaast was de dagbesteding nog niet geregeld, dus ik bleef thuis met haar. Maar wat kon ik nog doen? Ik besloot om te gaan solliciteren bij AH to Go in het AMC. Waarom daar? In datzelfde ziekenhuis dialyseerde mama 3x 4 uur per keer. Deze 4 uur wilde ik nuttig besteden.
De sollicitatie stond gepland op woensdag 27 juni om 14:00 uur. Om 13 uur werd ik gebeld door mijn beste vriend en hij vertelde mij dat hij van een docente te horen kreeg dat ik geslaagd was. Hij mocht het eigenlijk niet doorvertellen, maar hij wist dat dit mij een boost zou geven. Uiteindelijk had ik mijn sollicitatie en werd ik aangenomen. Later op de middag kreeg het verlossende belletje van mijn toenmalige mentor. De blijdschap die toen door mij heen ging valt niet te beschrijven! Woensdag 27 juni 2012, topdag!
Dinsdag 3 juli, de dag van mijn eerste werkdag bij AH to Go en de dag van mijn diploma uitreiking. En daarna was het voor mij echt zomervakantie en begon een nieuw chapter.
Situatie na 3 juli:
Mijn ouders en ik moesten vooral wennen aan de nieuwe realiteit, wonen in een nieuwe stad, nieuwe mensen om ons heen. Wij waren vooral Den Haag gewend, zeker mijn vader die na 33(!) jaar Den Haag inruilde voor Amsterdam. Het heeft ons als gezin pijn gedaan, maar het was voor iets goeds. In de zomer waren we druk bezig met zaken regelen: Ons huis in Den Haag moest verkocht worden, wij moesten de zorg om mama heen regelen en zorgen dat we voor 27 augustus klaar waren, want dan zou ik beginnen met mijn studie Bedrijfskunde MER.
We kregen hierbij ook de hulp van onze familie, maar die hadden ook andere dingen aan hun hoofd. Mijn jongste oom, een jaar hiervoor de trekker van de zorg omtrent mijn moeder, had het zwaar. De kanker bleek uitgezaaid in zijn alvleesklier en de chemotherapieen vielen hem zwaar. Zijn kindje, Diya (inmiddels 9 jaar), was net 5 maanden en dat gaf hem de kracht om door te zetten. Maar dat bleek tevergeefs. Eén dag voordat ik 18 jaar zou worden, overleed de man die zich zoveel voor de familie en mij inzette. Een grote klap voor onze hele familie. Ik zal in een ander artikel wat meer woorden wijden aan deze bijzondere man.
September 2012 – December 2012 Nieuwe chapter, met heimwee en verdriet
Zoals ik al schreef dreunde deze klap na binnen onze hele familie. Maar een ding wisten we allemaal, we moesten bij elkaar blijven en het verdriet laten indalen. Mijn moeder was er kapot van en dat zag je aan haar. Met de tijd leerde ze zichzelf ermee omgaan, hoe moeilijk het ook was.
Ik begon mijn studie carrière en had mezelf na het overlijden van mijn oom een ding beloofd. Ik ga iedere dag het uiterste uit mijzelf halen. Want dat was zijn motto in het leven. Ik ging aan de slag en maakte er het beste van en met succes. Ik behaalde 27 van de 30 studiepunten van dat half jaar en was daarmee goed op weg om jaar 1 succesvol af te sluiten.
Ging alles dan voortvarend? Nee, dat zeker niet. Ik had last van heimwee en wenste eigenlijk dat ik een toverstaf had om alles te veranderen. Maar dat was natuurlijk niet mogelijk.Ik moest leren accepteren dat het leven wat ik op dat moment had, niet eens zo slecht was. Ik leerde relativeren en probeerde het maximale uit mijn vrije tijd te halen. Gelukkig was Facebook er toen al, zodat ik wel in contact kon blijven met het merendeel van mijn vrienden en familie in Den Haag. Uiteindelijk kwamen we alle 3 over de heimwee periode heen en keken we vooral vooruit naar de toekomst.
Wat was het mooiste moment van 2012?
Het mooiste moment van 2012 was de lach op mama’s gezicht toen ik haar vertelde dat ik geslaagd was. Ik zal de dag woensdag 27 juni 2012 niet meer vergeten!
Met de wetenschap van nu: wat zou ik anders gedaan hebben in 2012?
Ik zou meer tijd met mijn jongste oom hebben doorgebracht, want de laatste weken van zijn leven heb ik hem niet of nauwelijks meegemaakt.
Dit was het overzicht van het jaar 2011, een jaar waarin veel gebeurde en een hoop veranderde voor mij. Ik ben er uiteindelijk op een goede manier mee omgegaan en dat is iets waar ik blij mee ben.
Mochten jullie nog vragen hebben over datgene wat er in 2012 gebeurde, stuur mij een DM op Instagram of Facebook of stuur mij een mail naar info@viroen.nl
Zorg goed voor jezelf, dan zorg je goed voor je omgeving.
Soso lobi,
Viroen
