Artikel #2 ”Het leenstelsel voor studenten maakt meer kapot dan men denkt”
Laatst kwam er een jonge mantelzorger naar me toe. Zij vertelde dat ze voor haar broertje zorgt die kanker heeft. Ze vertelde dat studeren daardoor onmogelijk voor haar was. Haar ouders waren niet in staat haar studie te bekostigen. En haar mantelzorgtaken slokte al haar tijd om die ze dus ook niet in een bijbaantje kon stoppen.
Haar verhaal zette me aan het nadenken. Ik kan het nog goed herinneren, het besluit om het leenstelsel voor de Nederlandse studenten in te voeren. Dat zit me nog steeds niet lekker. Ik zal het uitleggen.
Ongeveer 800.000 jongeren tussen de 12-25 jaar zijn mantelzorger. Dit zijn vaak jongeren die het niet breed hebben. Door de invoering van het leenstelsel is de drempel naar een HBO of WO opleiding erg hoog komen te liggen.
Om mij heen zie ik dat de meeste jonge mantelzorgers kiezen voor zekerheid. Daar past geld lenen voor een studie niet bij. Tja, wat moet je dan? Thuiszitten is een slechte optie. Werken gaat lastig zonder diploma. En is vaak een brug te ver. Deze afwegingen leveren stress op, iets waar jonge mantelzorgers al genoeg van hebben.
Ik ben blij en gezegend dat ik een studie mag beginnen én eindigen zonder een hoge studieschuld. Maar ik voel erg mee met de nieuwe generatie studenten. Er zou een mantelzorg-regeling moeten komen. Bijvoorbeeld kwijtschelding van een gedeelte van de studiekosten, voor wie kan aantonen dat hij of zij mantelzorger is.
